Προ της Δημιουργίας των πάντων υπήρχε πυκνό σκότος (Έρεβος).
Ήταν ο Θεός εντός του σκότους;
Όχι!
Ο Θεός ήταν αυτό το Φως αλλά καλύπτονταν από το μανδύα του σκότους εντός της Ανυπαρξίας.
Όταν ο Θεός αφαίρεσε το μανδύα Του, ακούστηκε μέσα στο χάος, και η βαθιά Αυτού φωνή με μια εντολή «Γένοιτο Φως», και έλαμψε ο ήλιος.
Κατόπιν, η Δημιουργία άρχισε όπως περιγράφεται.
Το σκοτάδι παρέμεινε ως ενέργεια και δόθηκε στον Εωσφόρο, με την έννοια ότι μέσα στη σφαίρα όπου δύο αντίθετες δυνάμεις ενεργούν, κατεργάζεται ένα αντικείμενο, είτε αυτό είναι ένας ζωντανός οργανισμός είτε είναι άψυχο, νεκρό από απόψεως της ύλης.
Επομένως το σκοτάδι, παρά την ενέργειά του, δεν είναι παντοδύναμο, επειδή είναι ο μανδύας του Θεού.
Το σκοτάδι δεν είναι επιβλαβές εάν ξέρουμε πώς να ωφεληθούμε από αυτό.
Εάν όμως όχι, τότε φταίμε εμείς, διότι η συνεχής συνήθεια μιας πράξεως, είτε καλή ,είτε κακή γίνεται δεύτερη φύση και ονομάζεται πόθος.
Αυτό το πάθος μας οδηγεί στην αντίθετη οδό από αυτήν που ο Θεός μας όρισε για να ακολουθήσουμε.
Φως και σκότος είναι ο χρυσός στον οποίο δένουμε μια ζωηρόχρωμη πέτρα και όλο μαζί αποτελεί ένα κόσμημα.
Ένα κόσμημα είναι ένα άψυχο αντικείμενο. Εντούτοις ο άνθρωπος είναι ένα ζωντανό κόσμημα και εάν το σκοτάδι προσκολλήσει επάνω σε αυτό το κόσμημα αυτό μεταβάλλεται σε ένα άνευ αξίας κόσμημα.
Αλλά εάν ο χρυσός έλξει το άνθρωπος στην αγνότητα της ηθικής και της γνώσεως, τότε κατακτά θεϊκές δυνάμεις από τον Πνευματικό Κόσμο και λαμβάνει από αυτόν καθοδήγηση και άπλετο Φως, καθαρό και αμόλυντο.
Στη γη, έχουμε το φως της ημέρας για να διακρίνουμε τα πάντα καλύτερα από ότι στο σκοτάδι. Κατά τη διάρκεια της ημέρας το κακό μπορεί να πάρει χίλιες μορφές έτσι μπορεί να εξαπατήσει την κρίση μας.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας το κακό εργάζεται καλύτερα.
Εντούτοις, όταν τη νύχτα υπάρχει ηρεμία και αγαθότητα στην ανθρώπινη ψυχή, ο άνθρωπος ερχόμενος σε επαφή με το Θείο Πνεύμα του Ουρανού, αποδίδει έργο ανώτερο πάσης μορφής. Γιατί σε αυτήν την περίπτωση το κακό δεν παρεμβαίνει κατά τη διάρκεια της νύχτας;
Επειδή το Φως του ανθρώπινου πνεύματος είναι ισχυρότερο από την ισχύ του κακού.
Είστε σε θέση να κρίνετε και είστε σε θέση να διακρίνετε τα χρώματα, επομένως, γιατί δεν μπορείτε να διακρίνετε το καλό από το κακό και το Φως από το Σκότος;
Όταν αποκτάτε το θείο φως, ακόμη και μέσα στο σκοτάδι είστε σε θέση να δείτε, να διακρίνετε και να κρίνετε καλύτερα από οποιονδήποτε σχολαστικό και αγνωστικό άνθρωπο.
Όταν λέμε «καλό» δεν σημαίνει ότι είναι πάντα καλό για να ικανοποιούμε τις επιθυμίες του αδελφού μας. Φυσικά θα ικανοποιείται μαζί σας, αλλά θα γίνετε συμμέτοχος στις κακές του συνήθειες. Αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα όπου το αγαθό δεν είναι ενάρετο, επομένως, είναι κακό.
Το αληθινό φως προέρχεται από άνω.
Το φως από κάτω, είναι σκοτάδι υπό την παραίσθηση ότι είναι λευκό. Είναι μαύρο!
Όταν λέμε «Φωτισμός» εννοούμε την ενέργεια που διοχετεύει γνώση στην ανθρώπινη οντότητα.
Ο Φωτισμός της γνώσεως διαιρείται σε δύο μέρη:
1. Το λευκό Φωτισμό, δηλ. τη Θεία ενέργεια
2. Το μαύρο (σκοτεινό) Φωτισμό, δηλ. την επέμβαση της πονηρής γνώσης.
Αυτοί οι δύο Φωτισμοί αλληλομάχονται, ως αντιθέσεις του Λόγου προκειμένου να κερδίσουν τους οπαδούς τους.
Απόδειξη της μάχης αυτής, είναι ότι οι άνθρωποι δεν συμφωνούν ποτέ σε κάτι σχετικό με το κοινό συμφέρον τους. Αυτό είναι φυσικά κακό για τον καθέναν, αλλά είναι καλό από την άποψη της ελευθερίας της κρίσεως.
Και οι δύο πλευρές προσπαθούν να βρουν πειστικά επιχειρήματα για να πείσουν οι μεν τους δε.
Υπάρχει η αναγκαιότητα για την ύπαρξη ισοστάθμισης μεταξύ των δύο αντιτιθέμενων παρατάξεων και για αυτόν τον λόγο η γη δεν θα γίνει ποτέ ένας Ουράνιος Παράδεισος διότι είναι το πεδίο μάχης του καλού και του κακού.
Επειδή οι θείες πνοές των ανθρώπων (ψυχές) βρίσκονται στο βασίλειο της πονηρής ύλης (Γη), επόμενο είναι να επηρεάζονται από αυτή, εφόσον και το σώμα τους δημιουργήθηκε από ύλη.
Ο Πονηρός, εκμεταλλεύεται την κατάσταση, η οποία τον ευνοεί, διακηρύσσει μέσω του σκοτεινού φωτισμού του τον δελεαστικό και παραπλανητικό του λόγο, ο οποίος δεν είναι ποτέ προς όφελος των ανθρώπων.
Εντούτοις, οι άνθρωποι τον βρίσκουν αρεστό προς τις επιθυμίες τους και έτσι πνευματικώς πράττουν ότι θα έπρεπε να αποφύγουν.
Κατά αυτό τον τρόπων ο Πονηρός αποκτά περισσότερους οπαδούς στη γη. Όταν αυτό συμβαίνει, ο Κύριος μέσω της Φώτισης Του εμπνέει έναν δυναμικό άνδρα, ο οποίος μέσω των λόγων και των πράξεών του, αντικρούει τα κακώς κείμενα των ενεργειών των άλλων.
Είναι μεγάλη ανάγκη να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ αυτών των δύο αντιμαχόμενων δυνάμεων.
Ο Πονηρός Φωτισμός δεν είναι ευχάριστος αλλά είναι απαραίτητος για την εξέλιξη των ψυχοπνευματικών οντοτήτων.
Ο Θεός ξέρει τι έχει δημιουργήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου